neredesiniz??

Konu: neredesiniz?? Ptsi Mayıs 05, 2008 3:55 am

Hayat, ayağıma bir zincir dolayıp süründürürken beni

Uzaklara götürmüş, ayırmıştı benden sizleri…

Kış gelmişti…

Artık onun için kış bütün keskinliğiyle, ayazıyla, yalnızlığıyla, terk edilmişliğiyle karşısındaydı…

“Koca Çınar”, yapraklarını birer birer rüzgârın ahengine bırakıvermişti…

Aslında o bırakmamıştı, rüzgâr ondan koparmıştı yapraklarını…

Gençliğindeyken yeşertmekle görevli olduğu yapraklar için
kökleriyle onlara hayat suyunu emer yapraklarına aşılayarak can
kazanmasına vesile olurdu, koca çınarın bir zamanki dimdik gövdesi…

Bütün ömrü boyunca, ağaçların arasında tüm maddi sıkıntılardan
uzak, özüne uygun bir ortamda en önemlisi de can damarı olan
sevdikleriyle birlikte, mütevazı bir kulübede yaşamayı hayal etmişti…
Bu kulübeyi dostluk anahtarı açacak, bacasından hiç eksilmezcesine
sevgi dumanları tütecekti…

Ta ki hayallerinin teker teker ondan koparılmasıyla bir balon gibi sönüvermesine kadar…

Yaşam doğarken ona verilen çemberi iyice daraltmış ve o böyle bir
başına kulübesinde yalnızlığı teneffüs ederek, her nefes alışında da
ciğerlerinin yandığını hissederek, ömür kum saatinin son kum
tanelerinin düşmesini beklemek üzere, bu kulübeye terk edilmişti…

Neredeydi onu sevenler. Neredeydi can yoldaşları. Hayatımızın
sonuna kadar beraber olacağız dememiş miydi eşi ona. Demişti. O zaman
neredeydi. Yaşlanınca çevresindekiler niye uzaklaşmış, bir zaman sonra
da kopuvermişti ondan?

Vefasız dünya! Bizleri bu dünyaya hiç ayrılmayacakmışız gibi
bağlayan sen değil miydin! Hayat fani dostluk bakiydi hani. Nerede o
zaman çevremdekiler. Göster bana!

Gençken yalnızlık kelimesi geçtiğinde kanı donacak gibi olur. Hadi
sende. Daha kaç yaşındayız. Daha önümüzde kocaman yıllar var. Diyordu
(dostlarına).
Hâlbuki, o kocaman yıllar ne de çabuk geçmişti. Yalnızlık kanını yavaş yavaş dondurmaya başlamıştı…

Bir tren yolculuğu esnasında arkadaki vagonların bir yerden sonra
koptuğunu görmüştü. Şu an düştüğü durumla ne de çok benzeşiyordu bu
olay…

Yıllar! Lokomotifinize söyleyin! Yavaşlasın biraz olsa da! Yetişemeyenler var deyin!

Ama bütün çığlıkları ağzından çıkıp hayat duvarından yansıyarak boğazında düğümleniyordu…

Yankısını sadece kendinde hissediyordu.

Yalnız, bir başına kulübesinde hayat bardağından yudumluyordu yine...

Yaşı iyice ilerlemiş. Kendi kendine yetemez duruma gelmişti
neredeyse. Aslında bu durumun altından kalkabilirdi; ama hayat, yaşama
sevincini alıp uzak diyarlara götürmüş, gülümsemeyi unutturmuştu ona…
Kulübesinde ölüm ile yaşamın yakalamacılık oyununa tanıklık ediyordu
adeta…

Yaşlanacak herkes. Herkes ölecek. İşin enteresan olan tarafı ise
herkes bu gerçekleri biliyordu. Ama hayata, yaşama o kadar bağlıydılar
ki… Unutulan dostluklar gibi bu gerçekler o unutulmuşluk gözlerinde
hapis oluyordu birçoğunun…

Gözleri kararıyordu… Her şey dönüyordu hayatın gençlerin başını döndürdüğü gibi…

Bir şeyler çıkıvermişti ağzından son olarak…

D… o… s… t… l… a… r… ı… m……….

Göz kapakları bir daha açılmamak üzere kapanmıştı…

O hayat bardağından son yudumunu almıştı bile.

Ölüm her zaman olduğu gibi yaşamı sonunda sobeleyivermişti…

Moderatör Mesaj Sayısı : 19 Kayıt tarihi : 04/05/08

cok duygulandım canım .. hayat egrcekten boyle bır bakmısın varsın bır bakmıssın yokuz zaman akıp gıdıor. gerıye yaptıklarımızla anılmak kalıor ve ıyı anılmakta var kotude bu bızım elımızde en azından ole deılmı .. tsk paylasıma